از اصول بنيادي نوازندگي سازهاي زهي ـ مضرابي موسيقي ايراني، آن است كه هيچ گاه نغمهاي (نتي) به صورت تنها اجرا نميشود بلكه هميشه با يك صداي واخوان پشتيباني ميشود «واخوان عبارت است از اجراي مداوم يك يا چند صدا در طول اجراي قطعه»(مسعوديه1383: 129) چنانچه در نوازندگي تمام سازهاي زهي ـ مضرابي( انواع تنبورو دوتار) در موسيقي معاصراقوام مختلف ايران، خراسان(شمال، شرق)، گلستان(تركمن و علي آباد كتول)، مازندران، كرمانشاه، آذربايجان(شرقي ،غربي) مشاهده مي شود آن است؛ كه همواره يكي از سيمها وظيفه اجراي ملودي و سيم ديگركه معمولاً به فاصلة چهارم يا پنجم نسبت به سيم اول كوك شده نقش واخوان را به عهده دارد.
در نوازندگي سه تارمعاصر به شيوه قدما نيز مضراب به گونهاي نواخته ميشود كه همواره هنگامي كه سيمي به ارتعاش در ميآيد سيم بالاي آن به عنوان واخوان به ارتعاش در ميآيد.”با اضافه شدن سيم مشتاق در حقيقت سيم هاي سهتار متشكل از سه “دو تار” گرديد. سيم حاد و زير، سيم زير و مشتاق ، سيم مشتاق و بم كه در اجراي نغمه بر روي يك سيم، سيم ديگر به عنوان واخوان عمل مينمايد”(توكلي 1380: 82)
پایگاه استدیوهای موسیقی - ما موسیقی را با جان و روح شما پیوند می دهیم. نواختن ساز وسیله ای است برای بیان احساس، پس هدف نواختن نیست.. هدف، رسیدن به مهارتی است که می توان با آن احساس و اندیشه را پرورش داد.