سازهای ایرانی

سازهای ایرانی

موسیقی بخش جدایی ناپذیر از هویت فرهنگی ما ایرانیان است. سازهای موسیقی ایران را می توان در دو گروه دسته بندی کرد: 1/سازهای موسیقی دستگاهی(شهری) 2/سازهای موسیقی نواحی
این دسته بندی در واقع گروه بندی کلی در ساز های ایرانی است. سازها بر اساس نوع نوازندگی در گروه سازهای زهی، سازهای کوبه ای و سازهای بادی تقسیم بندی می شوند.
سازهای زهی در انواع سازهای زهی زخمه ای، کوبه ای و آرشه ای وجود دارند و بر اساس موسیقی دستگاهی و موسیقی نواحی با یکدیگر متفاوت هستند. تار، سه تار، تنبور، دیوان(چگور)، رُباب و قانون از جمله سازهای زهی هستند که در موسیقی دستگاهی ایران به کار می روند و معمولا در آموزشگاه ها و آکادمی های موسیقی به صورت تخصصی تدریس می شود.
در گروه سازهای زهی کوبه ای می توان به ساز سنتور اشاره نمود که به خاطر لطافت و شفافیت بی بدیل نوای خود، توانسته علاقه مندان زیادی رو به سوی خود برای یادگیری جلب نماید.
در گروه سازهای زهی آرشه ای نیز کمانچه و قیچک جای می گیرند.
سازهای بادی به کمک هوایی که از دهان انسان خارج می شود، نواخته می شود. از سازهای بادی ایرانی می توان به نی، کرنا، نی انبان و سرنا اشاره نمود.
سازهای کوبه ای یا ضربی به کم ضربات متعدد دست انسان نواخته می شود و مشهورترین سازهای کوبه ای در گروه سازهای ایرانی دف، تنبک و دایره هستند.